27-01-2016 – Athene

Om 7 uur stonden we vandaag op de kade, waar
een enorm cruiseschip aankwam vol met
vluchtelingen. Aan boord mensen die de oversteek met  gammele bootjes vanuit Turkije hebben overleefd. Kinderen, mensen op krukken, steeds meer gewonden die arriveren. Sommigen nog maar een paar dagen weg uit Syrië, op de vlucht voor bommen en gevechten in de straten. Geheel ontredderd vertellen ze hun verhaal aan de vrijwilligers die hen op de kade opvangen. Bijna niet beseffend wat hen gebeurt.
Wat een leed en wat een verdriet.

We hielpen een uur op E1 waar de eerste boot aanmeerde. Daarna werden alle karren in een geleend busje geladen en naar E2 gereden. Daar kwam boot nr. 2 aan. Als er geen busje geleend kan worden, dan is dit een aardig eindje lopen. Een busje is dan ook een van de noden van de vrijwilligers in Piraeus. Een eigen busje zal hen ook helpen met de redistributie die nu vaak stagneert waardoor er minder snel hulpgoederen kunnen worden doorgestuurd naar de eilanden. Dit is een aandachtspunt voor de Hulpkaravaan naar Griekenland.
Vandaag maakten we nader kennis met Domagoj Buljan van Are You Syrious? Het is fijn om van elkaar te leren en elkaar te kunnen helpen indien nodig en gevraagd. Ook ontmoetten wij de initiatiefnemer Christian Rüegg van Projekt Soup-Port uit Zwitserland die met vier wagens naar Athene is gereden en hier vele maaltijden verzorgt in een mobiele keuken met aggregaten en grote watertanks. Achter in een vrachtwagentje heeft hij een hele keuken geïnstalleerd. Door de grote machines kan men snel heel veel maaltijden kan produceren. Tijdens onze ontmoeting waren de vrijwilligers van Projekt Soup-Port zakjes met noten aan het vullen voor de mensen die naar Eidomeni gaan. Aangezien FYROM de grens mondjesmaat opendoet omdat men een nieuw registratiesysteem invoert, moeten de vluchtelingen die doorreizen naar Noord-Europa soms wel 40 uur in de kou wachten bij de bussen op het terrein van de benzinestation. Vrijwilligers mogen hier geen eten verstrekken.

Nadat de mensen met de bussen vertrokken zijn, spreken we met Maria, een jonge vrouw die fulltime in E7 en E1 werkt om babypakketten samen te stellen. Ook Maureen Hurley vergezelt ons, een Canadese vrouw die al tien jaar in Griekenland woont en ‘s ochtends om 5 uur aanwezig is met Maria als de boten aanmeren om de moeders van babydragers en verzorgingspakketten te voorzien. In de middag moet ze naar haar eigen werk. Dag in dag uit doet ze drie korte dutjes. Een normale nacht slapen is er niet bij. Ook staat Maria in de nacht paraat als ze weet dat er een boot komt. Geen kind mag met vieze luiers de kade verlaten is haar motto. Zij maakt zich zorgen hoe het verder moet, als zij straks weer gaat werken, “wie gaat dan de moeders helpen met hun kinderen” vraagt zij zich hardop af. Ze vertelde waar ze vooral als vrijwilligers tegenaan liepen en dat ze minder eten kopen om benzine te kunnen betalen om naar de haven te kunnen op dat vroege tijdstip. De mensen die al vanaf september alles geven kunnen dit werk niet volhouden, door de kosten die ze hiervoor moeten maken. De meesten hebben hun baan verloren of doen incidenteel wat werk. Ook dit is een punt van zorg, waar wij om de hulpkaravaan te laten continueren door de mensen die op locatie de ervaring hebben, oplossingen voor proberen te bieden, hierover later meer.

E7 is het gebouw waar men blijft als men niet kan vertrekken, dat wil zeggen alleen overdags. Men krijgt eten en kan binnen zitten slapen en wachten. In de nacht echter gaat het gebouw leeg en op slot. Dan slaapt men op de stoep voor de deur van het gebouw op dekens en karton. Het is bijna te gek voor woorden, wat de motivatie hierachter ook is.

Na dit gesprek vertrekken we met Maureen naar Victoriaplein waar om de hoek een klein restaurant is van een Syriër. “Just falafel” maakt de lekkerste falafels van de stad  en die moesten we proeven. Daar ontmoeten wij ook vrijwilligers van Stichting Bootvluchteling die net thee gingen uitdelen op het plein.

Hierna besloten we even uit te rusten, want die avond wilden we de vergadering van Solidarity Piraeus bijwonen en we waren al vanaf 5 uur wakker. De korte nachten en lange dagen vol indrukken vragen om voldoende rust, al neem je deze niet graag omdat er zoveel te doen is. Aan het begin van de avond namen we de elektriko naar Piraeus. Vanaf het station gingen we lopend verder en na wat aanwijzingen van Bruno vonden we de vergaderlocatie. Het was een mooie bijeenkomst.

Na afloop praten Selim en Vilma nog lang door over hun plannen. Zodra de organisatie op orde is zullen wij hier meer over vertellen. Het wordt een hele bijzondere en krachtige samenwerking. Dat was al heel snel duidelijk!

Om twaalf uur waren we uitgepraat en haalden we de metro nog net. Moe en voldaan gingen we slapen, na het opschrijven van de ervaringen. Er gebeurt zoveel dat je op een gegeven moment niet meer weet wanneer iets is gebeurd. Morgen komen de containers aan in Elliniko, de container van de Hulpkaravaan die is gesponsord door reArt Collective en een van Are You Syrious. Het wordt dus fysiek een zware dag.

Kalinichta.

Selim en Erika