Μετ. Αλεξάνδρα Ζώη/ Art and Language

26-01-2016 – Αθήνα – ημέρα 2

Ώρα 6 το πρωί πήραμε το μετρό για τον Πειραιά, πύλη Ε1, όπου περιμέναμε να φθάσουν σήμερα δύο πλοία στις 7 και 8. Το πλοίο των 7 έφθασε μια ώρα νωρίτερα και δεν το προλάβαμε αλλά ευτυχώς οι εθελοντές από τον Πειραιά ήταν ήδη εκεί αφού παρευρίσκονται έτσι κι αλλιώς πολύ νωρίτερα για να είναι όλα έτοιμα. Πολύ νωρίς λοιπόν στέκονταν ήδη στην προκυμαία με τα καρότσια γεμάτα είδη ρουχισμού και τρόφιμα που δυστυχώς είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν. Στην Ε1 υπάρχουν και ντους για να μπορούν οι πρόσφυγες να πλυθούν και ρούχα για να ντυθούν. Συνήθως όμως ο χρόνος πιέζει και μπαίνουν κατευθείαν στα λεωφορεία ώστε να πάρουν τα απαραίτητα χαρτιά για την Ειδωμένη και να συνεχίσουν το ταξίδι για το προσφυγικό στρατόπεδο στα σύνορα με την ΦΥΡΟΜ. Το πλοίο των 8 έφτασε με τρεις ώρες καθυστέρηση και στο διάστημα αυτό καταπιαστήκαμε με διάφορες εργασίες.

Γνωρίσαμε την Νέγια, μια από τις εθελόντριες εκεί στην Ε1 που μας κατατόπισε για την περιοχή και τους επισκέπτες. Στο μεταξύ μια ομάδα Ολλανδών, Γάλλων, Άγγλων και Ελλήνων εθελοντών ετοίμαζε καρότσια με είδη βοήθειας περιμένοντας το πλοίο. Είχαν ακούσει πολλά για το Καραβάνι Βοήθειας από τους Έλληνες εθελοντές. Ο Σελίμ κι εγώ ετοιμάζαμε το υλικό στο σημείο διανομής. Έπρεπε να ταξινομήσουμε τα παπούτσια κατά μέγεθος αλλά επειδή είχαν μπερδευτεί μας πήρε γύρω στις 3 ώρες ώσπου να τελειώσουμε, ευτυχώς με την βοήθεια των πολλών εθελοντών που βρίσκονταν εκεί και προσφύγων που δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα και έρχονται καθημερινά να βοηθήσουν. Γνωρίσαμε επίσης τον Σωτήρη, έναν υπέροχο άνθρωπο που ξοδεύει την μέρα του προσφέροντας βοήθεια στον Πειραιά στους πρόσφυγες αλλά και στους Έλληνες που χρειάζονται βοήθεια. Οι πιο πολλοί εθελοντές δεν κάνουν διακρίσεις: το σύνθημά τους είναι «βοήθεια σε όλους όσους την χρειάζονται ανεξάρτητα από πού προέρχονται»

Γύρω στις 11 έφθασε το πλοίο. Ήρθαμε κοντά στους νεοφερμένους πρόσφυγες με τα καρότσια και μοιράσαμε ό, τι χρειαζόταν ο καθένας. Στην αρχή δίσταζαν να δεχθούν βοήθεια αλλά όταν τους εξηγήσαμε πως είναι δωρεάν και δεν χρειάζεται να πληρώσουν , έπαιρναν τα απαραίτητα για το ταξίδι προς τον βορρά. Το εισιτήριο για την Ειδωμένη όμως έπρεπε να το αγοράσει ο καθένας μόνος του στα νησιά όπου καταφθάνουν. Πολλοί πληρώνουν 50 ως 75 ευρώ χωρίς να γνωρίζουν πως το ίδιο εισιτήριο στον Πειραιά κοστίζει 30 ευρώ. Όσοι δεν έχουν χρήματα, δεν μπορούν να ταξιδέψουν και παραμένουν μέχρι να βρεθούν χρήματα που συλλέγουν οι εθελοντές. Η βοήθεια που προσφέρουν οι εθελοντές είναι πραγματικά τεράστια και οι πιο πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι ή στερούνται κι οι ίδιοι τα προς το ζην. Παρόλα αυτά καταφέρνουν να προσφέρουν ό , τι χρειάζεται σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις. Είδαμε μια μητέρα που ταξίδευε μόνη της και μια γιαγιά με δύο εγγόνια που είχαν χάσει τους γονείς τους. Είναι πολύ δύσκολο να προσφέρει κανείς τα πιο απαραίτητα όπως λίγα χρήματα ή εισιτήρια σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Στο πλοίο υπήρχαν πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά που έτρεμαν από το κρύο και την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Η εντύπωση που έχουμε στην Ολλανδία πως οι πρόσφυγες που καταφθάνουν είναι κυρίως άνδρες, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Μετά την αναχώρηση των προσφύγων με τα λεωφορεία, συναντήσαμε την Βίλμα. Η Βίλμα είναι χορογράφος και δίνει εθελοντικά μαθήματα στα παιδιά τώρα που έχασε την δουλειά της. Συνεργάζεται με την Αλληλεγγύη Πειραιά σαν εθελόντρια με αντάλλαγμα φαγητό και ιατρική φροντίδα. Αυτή η πρωτοβουλία είναι πολύ μεγάλη και φροντίζει ώστε οι εθελοντές να εξασφαλίζουν τροφή και ιατρική φροντίδα χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν. Η Βίλμα και ο Σελίμ ταίριαξαν αμέσως και δημιουργήθηκε μια πολύ δημιουργική συνεργασία. Πήγαμε μαζί της στα γραφεία της Αλληλεγγύης Πειραιά όπου η Κάτι μας αφηγήθηκε την δημιουργία αυτής της πρωτοβουλίας της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αλλά επειδή ήταν ακόμα νωρίς ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό όπου συνεχίσαμε την εργασία μας. Η θέα από τον Λυκαβηττό είναι υπέροχη και για μένα ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου.

Η Ζωή από το Κιλκίς μας έστειλε μήνυμα με άσχημα νέα από την κατάσταση στο Κιλκίς. Ταλεωφορεία δεν μπορούσαν να συνεχίσουν ως τα σύνορα και παρέμειναν πάνω από 26 ώρες στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα. Οι πρόσφυγες περίμεναν καθιστοί στον δρόμο χωρίς καμία προφύλαξη. Το κρύο στην βόρεια Ελλάδα είναι τσουχτερό, η θερμοκρασία τουλάχιστον 15 βαθμοί χαμηλότερα από την Αθήνα. Κι όμως στους εθελοντές απαγορευόταν να φέρουν φαγητό.

Είναι πολύ απογοητευτικό να βλέπεις να αγνοούνται με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από αυτούς που κινούν τα νήματα της εξουσίας. Μετά από δύο ώρες εργασίας και απολογισμού της ημέρας επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Αύριο

ξανά στο πόδι νωρίς, στις 5:30, γιατί πρέπει και πάλι να βοηθήσουμε. Γιατί εδώ δεν ήρθαμε για

να απολαύσουμε τον νυχτερινό ύπνο!

7ς αύριο λοιπόν,

Χαιρετισμούς από την Αθήνα

Σελίμ και ‘Ερικα