Arabic translation
Broeders en zusters,
Eid Mubarak – Happy Ramadan!
Graag wil ik beginnen met mezelf aan u voor te stellen.
Mijn naam is Erika Mauritz, ik ben 48 jaar, heb drie geweldige kinderen – waarvan één van een vader die moslim is – en ik woon in Haarlem.
Maar ik schrijf u niet voor mezelf noch voor mijn kinderen, want wij leven veilig in Nederland. Wij hebben geen oorlogstrauma’s, geen vluchttrauma’s, we zitten niet gedwongen in een gruwelijk Grieks vluchtelingenkamp waar vaders, moeders en kinderen dikwijls bedorven, niet te eten voedsel krijgen.
In 2015 – het horror jaar waarin alleen al via het Griekse eilandje Lesbos meer dan 900.000 vooral Syrische en Afghaanse vluchtelingen Schengen binnenkwamen – heb ik spontaan een facebook oproep gedaan. Ik vroeg mensen mij te helpen om vluchtelingen in Griekenland te helpen. Tot mijn verbazing kreeg ik overweldigend veel reacties en donaties. Het liep zelfs een beetje uit de hand. Maar dankzij geweldige vrijwilligers die zich ook aandienden, lukte het me die tsunami donaties van goederen te verwerken, en in 16 containers naar Griekenland te verschepen.
Gebaseerd op dat eerste succesvolle spontane hulpproject in 2015, heb ik daarna een stichting opgericht: “Hulpkaravaan naar Griekenland”. Het was niet makkelijk – bureaucratische hel J – en heeft een tijd geduurd, maar inmiddels zijn we een officieel geregistreerde ANBI-stichting ! Zo konden we fondsen werven: doordat veel gewóne mensen ons financieel steunden. Sindsdien zijn we niet meer gestopt met hulp aan vluchtelingen.
We krijgen geen subsidie en we draaien uitsluitend op de inzet en het werk van fantastische vrijwilligers. Op die manier blijft niets aan een strijkstok hangen, en wordt iedere cent besteed aan onze projecten, komt alles dat mensen geven direct bij vluchtelingen terecht.
Op dit moment, na twee Corona jaren met Lock Downs, ben ik eindelijk weer in Griekenland. Ik ben met een busje vol kleren, hulpgoederen en medicijnen door de Balkan naar Athene gereden. Wat ik hier en in de inmiddels omheinde en gesloten kampen buiten de Griekse hoofdstad aantref, is zó verschrikkelijk, daar zijn geen woorden voor. Eigenlijk moeten we nieuwe woorden verzinnen om al die mega ellende te kunnen beschrijven.
Onze broeder en zusters en hun kinderen zijn wanhopig. Ze krijgen geen medische noch psychische hulp, hebben geen onderwijs en geen werk dus geen geld, ze lijden honger en zijn ziek, ernstig depressief, suïcidaal. Velen kunnen het vreselijke leven in kampen niet meer aan, en leven op straat. Soms met baby’s en kleuters.
Elk jaar weer denk ik dat de situatie voor vluchtelingen in Griekenland onmogelijk nóg erger worden dan die op dat moment is. En ieder jaar vergis ik me daarin: het wordt ieder jaar, iedere, maand, iedere week, iedere dag wel degelijk alleen maar nóg erger. Dat is bewust EU en Grieks beleid: door alles voor die vluchtelingen iedere keer wéér grimmiger en vreselijker te maken, hopen de EU en Griekenland nieuwkomers af te schrikken. Alleen: dat werkt niet. De mensen en kinderen die vluchten voor oorlog, geweld, terreur, honger en vanwege de gevolgen van de klimaatcrisis, blijven komen.
Lees ons laatste artikel: De Hulpkaravaan naar Griekenland is weer op pad
Het meest schrijnende is op dit moment dat blonde, blauwogige, orthodox christelijke vluchtelingen uit de Oekraïne wél met open armen worden ontvangen. Die krijgen wel meteen verblijfsvergunningen, huizen, een sociale verzekering, toegang tot gezondheid, onderwijsen werk.
Terwijl alle vluchtelingen met een moslim achtergrond en een gekleurde huid jarenlang moeten wachten op verblijfsvergunningen. Velen worden keer op keer afgewezen. Ze worden in afgelegen geïsoleerde gruwelkampen ver buiten bebouwde kommen ‘verstopt’, als kakkerlakken behandeld, en dat alles met EU-subsidies van ons, de belastingbetalende EU-burgers.
Het is nu Ramadan, een speciale tijd voor ons allen. Ook voor de vluchtelingen. Ramadan is een tijd van reflectie, saamhorigheid, compassie.
De meesten van ons hebben nooit honger gekend. Wij eten tijdens de Ramadan iedere avond een fijne Iftar Maaltijd. Maar onze in Griekenland gestrande, opgesloten, weggestopte en vergeten vluchtelingenzusters en -broeders hebben na een hele dag vasten vanaf zonsopgang, na zonsondergang niets of nauwelijks iets te eten
Ik heb daarom een dringend verzoek aan eenieder die dit leest. Voor onze nood voedselpakketten hebben we urgent extra steun nodig.
We gaan samen met de lokale vrijwilligersorganisatie Refugees Refuge voedselpakketten in Athene op straat, en daarbuiten in kampen met SOS Refugees Athens uitdelen.
Hieronder ziet u onze kaart met onze oproep. Zou u deze mail alstublieft willen delen met de broeders en zusters in uw netwerk? Zodat we sámen, dankzij iedereen die meehelpt, aan de slag kunnen? Zonder uw hulp kunnen wij hier niets betekenen voor onze broeders en zusters in grote nood: “Gewone mensen helpen gewoon” Inshallah!
Hartelijk dank,
Erika Mauritz van “De Hulpkaravaan naar Griekenland”.
