Verslag van Erika en Selim uit Athene 25/01/2016

Om 5 uur ontmoetten wij elkaar op Schiphol en vertrokken we naar Athene. Na een goede vlucht arriveerden we om 11 uur lokale tijd. Bruno haalde ons op en reed even een stukje om want hij wilde graag de Olympische stadions van Elliniko aanwijzen. In een van deze grote gebouwen, het voormalige Olympische basketbalstadion, worden onze hulpgoederen opgeslagen. Een stukje verderop zit het Hockeystadion wat nu dienst doet als vluchtelingenkamp.

Hierna bracht Bruno ons naar Gate E1 in Piraeus. Hier konden wij onze koffers met ruim 70 kilo aan medicijnen afgeven. Deze extra bagage werd gesponsord door Transavia, waarvoor dank! We ontmoetten Fadi die ons hielp met uitladen. We probeerden contact te krijgen met Sotiris, maar dat lukte niet; hij was overal en nergens zaken aan het regelen. Gaat vast lukken deze week.

Op de grond van de hal van E1 zaten overal gezinnen, ouderen en jongeren op karton en dekens. Zij konden niet vertrekken omdat er geen bussen naar Eidomeni gingen. De grens naar Fyrom was gesloten. Hierdoor vullen de parken in Athene zich met vluchtelingen die buiten slapen. We kregen veel vragen over de buskaarten waarvan de datum nu verlopen was. Mensen waren bang dat ze wederom nieuwe kaarten moesten kopen. Ja, kopen inderdaad: de vluchtelingen moeten de kaarten voor de boot en de bus zelf financieren. Geen geld betekent lang wachten op de eilanden. Door gebrek aan informatie lopen de gemoederen soms hoog op. Honger en kou zorgen ervoor dat men minder kan verdragen; gebrek aan bouwstoffen voor het lichaam zorgt voor andere gedragingen. Dat werkt voor ieder mens zo.
Een man vroeg om een medische check voor zijn 8 maanden zwangere vrouw. Dokters waren er vandaag niet en wij konden hem niet helpen en de Griekse vrijwilligers evenmin. Op zo’n moment nee moeten zeggen krijg je heel moeilijk over je lippen. Het voelt onnatuurlijk en onmenselijk.

Om twee uur vertrokken wij met de metro naar ons hotel in Kolonaki, in het centrum van Athene. Onze dank gaat uit naar Mirjam en onze sponsor COCO-MAT voor dit fantastische, gratis verblijf! In het hotel wisselden we snel van schoenen en gingen we op pad voor de volgende afspraak. Karina, een Nederlandse vrouw die in Athene woont, zou ons deze middag meenemen naar een aantal initiatieven. We ontmoetten Karina in een restaurant in de straat, waar we tot onze verrassing de rekening gepresenteerd kregen door middel van het schrijven van het factuurbedrag op het tafelkleed.

Karina nam ons mee naar Notara, waar een gekraakt belastingkantoor dienst doet als vluchtelingenhostel. In dit pand wonen 110 bewoners met allerlei achtergronden samen. De gezamenlijke ruimte was vol met bewoners die gemoedelijk
bijeen zaten. We kregen een rondleiding en in de keuken ontdekten wij het eten dat we voor Notara hadden gestuurd! Dit was goed aangekomen. Men was eten aan het maken voor de gestrande vluchtelingen. Dit is normaal gezien niet een van de activiteiten, maar was door de omstandigheden nodig, dus werd het gedaan. In Notara liepen we zowaar tegen de dochter van Selims collega aan. De wereld is klein.

We ontmoetten een aantal actieve burgers die ons uitnodigden mee te gaan naar hun wekelijkse meeting in een ander gekraakt pand. Hier waren ook veel studenten aanwezig uit Denemarken, Zweden, Taiwan en Engeland die in Athene waren voor een cursus over migratie op het Nederlands Instituut te Athene, na eerst twee weken in Istanbul op het Nederlands Instituut in Turkije te hebben verbleven. De meeting had de directe democratie als werkvorm: heel gemoedelijk maar tevens werkt dit systeem soms vertragend. Dat erkende sommige aanwezigen ook.

Na een uur zijn we vanaf deze locatie naar het Victoriaplein gegaan om te kijken waar de vluchtelingen verblijven en of we iets konden betekenen. Toen we arriveerden, kwam net het busje van Notara aan met het eten dat was klaargemaakt en iedereen rende naar de zijkant van het plein. Er was veel geduw en getrek. Men had duidelijk honger en behoefte aan warm voedsel. De kou was verschrikkelijk. Ook wij hadden bevroren vingers. Deze mensen blijven echter de hele nacht buiten en moeten in deze kou slapen. We zagen gezinnen met kinderen die met slaapzakken omliepen. Ze konden er niet in gaan liggen omdat de politie ze dan afpakt. Men mag niet slapen in het park. Elke 2 à 3 uur worden de vluchtelingen wakker geschud. Er is een officieel kamp, maar daar wil men niet heen. Bang om opgepakt te worden, gedeporteerd of gevangen gezet te worden, kiest men liever voor een bankje in het park. De behandeling door de politie neemt men op de koop toe, hun repliek is dat de politie in land van herkomst vele malen erger is.

Na een kopje warme chocomel gingen we na een lange dag terug naar ons hotel. Het was een mooie dag vol inspirerende mensen die allemaal zo enorm betrokken en gepassioneerd zijn over wat zij elke dag weer doen, in plaats van werk of naast hun dagelijkse werk of gezin.

Morgen om half 6 begint onze dag, dan komen de boten aan. Gelukkig is de bakker om de hoek 24 uur open want het ontbijt in het hotel missen wij natuurlijk op dat tijdstip.

Wij wensen iedereen een mooie en inspirerende dag vanuit Athene, een stad waarvan de bewoners heel hard werken om het begrip solidariteit wijd te verspreiden.

καλημέρα – kaliméra (goedendag)

Selim en Erika